در خیال، خیلی زودتر از خودم به بهشت‌زهرا(س) رسیده بودم. با دوستم سر مزار شهید رفتیم. خشک بود و هیچ بویی حس نمی‌کردیم. راست می‌گفتند، همة آن بو به خاطر اسانس‌های خشکی بوده است که به سنگ مزار شهید می‌زدند و هر وقت ذره‌ای رطوبت به آن می‌خورد بویش بلند می‌شود. خوشحال بودیم که بالاخره ته ماجرا را درآوردیم. در همین حس و حال بودیم که صدایی ما را به خودمان آورد. برگشتیم. جوانی بود با سر و وضعی مثل رزمنده‌های جنگ. چهره‌اش آشنا بود.
جا خوردم. خود شهید بود. خیلی آرام به ما نزدیک ‌شد. دوستم هم مثل من خشکش زده بود.
حالا می‌خواهید توی امتداد چی بنویسید؟
گیج و منگ بودم. سعی کردم خودم را کنترل کنم. نفس عمیقی کشیدم و گفتم: «خُب، می‌نویسیم که مزار شما بوی عطر نمی‌ده و همه‌اش کار...»
سکوت کرد. نگاهش را از من برنمی‌داشت. فکر کردم زیاده‌روی کرده‌ام و نباید همین اول این‌طوری صحبت می‌کردم. لبخند ریزی زد و گفت: «این چیزی که می‌گی درسته. اما می‌خواهم یه چیزهایی‌رو بگم که فراموش نکنی بنویسی.»
کمی مکث کرد و ادامه داد: «من تک پسر خانواده‌ بودم. مادرم کلی آرزو برایم داشت. هم‌سن و سال شما بودم. اما مادرم را راضی کردم و رفتم جبهه. رفتم جایی که اول و آخرش گلوله بود و انفجار. برای چی رفتم؟ برای اینکه شما امروز راحت زندگی کنید و راست راست راه بیفتید بیایید اینجا و بعدش بنویسید: قبر فلانی بوی عطر نمی‌ده! نمی‌خوام جلوتون‌‌رو بگیرم. شاید لازم دیدید این مطلب‌رو چاپ کنید. من هم نمی‌گم چاپ نکنید،‌ اما مواظب باشید حرمت شهدا و خانواده‌هاشون‌رو نشکنید. یادتون باشه که ما برای چی جنگیدیم و خانواده‌هامون چه غم‌های بزرگی توی سینه‌هاشون دارن. یه مطلب‌رو هم فراموش نکنید که کرامت داشتن و نداشتن یک شهید در مقابل خود شهادت، چندان مهم‌‌تر نیست. توی روزگاری که همة دنیا دنبال خوش‌گذرانی و مادی‌گرایی هستن، اینکه جونت‌رو بگیری کف دستت و برای دین و وطنت بجنگی، کم کرامتیه؟!
نشریه امتداد،شماره 45، مهر 1388،صفحات (29-29)

• یاد پلاک بخیر که شماره پرواز بود؛
• یاد چفیه بخیر که علامت زهد بود و برآورنده بسیاری از نیازها؛
• یاد پوتین هایی بخیر که مشکی بودند اما از پس خود ذره ای تیرگی و تاریکی بر جای نگذاشتند؛
• یاد لباس هایی بخیر که از بس عزیز بودند، خدا زمین را به رنگ آنها آفرید؛
• یاد بی سیم بخیر که رابط آن ها و آسمان بود؛
• یاد مین بخیر که سکوی پرواز بود؛
• یاد گلوله ها بخیر که قاصد وصال بودند؛
• یاد سنگر بخیر که مفصل ترین میهمانی اشک و خلوص را بدون خرج های کلان ترتیب می داد؛
• کوتاهی کردیم... فریب خوردیم ... فراموش کردیم ...
• شهدا شرمنده ایم ...

شهیدی که به بلال جبهه‌ها معروف بود

شهید سلیمانی شاخصه جالبی داشت. وی به دلیل صوت زیبا در قرائت قرآن کریم و اذان به بلال جبهه‌ها معروف شد.


به گزارش گروه حماسه و مقاومت فارس(باشگاه توانا)، شهید «علی‌اشرف سلیمانی» در سال 1347 در شهرستان سرپل ذهاب به دنیا آمد؛ او قبل از پیروزی انقلاب با اینکه 10 سال بیشتر نداشت، در اکثر برنامه‌های مذهبی و مبارزات علیه رژیم طاغوت دوشادوش بزرگترها حضوری فعالانه داشت و بعد از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی نیز در این راستا قدم‌های بلندی برداشت.

علی‌اشرف پس از آغاز جنگ تحمیلی به همراه خانواده‌اش به شهر اسلام آباد غرب مهاجرت کرد و در آنجا به ادامه تحصیل مشغول شد؛ او علاقه زیادی برای رفتن به جبهه داشت حتی چندین بار جهت اعزام مراجعه کرد اما به دلیل سن کمی که داشت پذیرش نشد. بالاخره او در بسیج دانش‌آموزی ثبت‌نام کرد و پس از مدتی با تلاش فراوان موفق شد به جبهه اعزام شود.

بچه جنگ و جبهه و دفاع مقدس بود.. می گفت : جبهه ها و رزمنده های ما همه

معادلات و فرضیات و حتی تجربیات دانشمندان و اهل علم را بر هم زده بودند...

تعریف می کرد که استادشان در سر کلاس درس می گفته : تمام عضلات بدن از مغز دستور می گیرد؛

اگر ارتباط مغز با اعضای بدن قطع بشود ، اعضا هیچ حرکتی نخواهند داشت...اگر هم داشته باشند

کاملا غیر ارادی و نامنظم خواهد بود...

به اینجا که رسید زد زیر گریه و گفت : ببخشید استاد !

وقتی ترکش توپ سر رفیق منو از زیر چشم هایش برد تا یک دقیقه الله اکبر می گفت ....

ايمان، عطر خوشبوى گلهاى گلستان اسلام است.

ايمان، کليد طلايى بهشت است ک شهيدان براى ورود به آن، بدان چنگ مى‌زدند.

سربندهای خاکی: سید حمید موسوی ترک آبادی، در عملیات "طریق القدس" شربت شهادت نوشید. برادرش "سید حمید"، در عملیات کربلای 5 و برادر بعدی، "سید محسن" در عملیات ولفجر8 . سه برادر در حساس ترین نبردهای های سال های دفاع مقدس، بر خاک افتادند و مادرشان، پیکر آنان را تا بهشت زهرای تهران مشایعت کرد. کاری که همه آحاد این سرزمین را به زیر دین این زن می برد. بانویی که هر آن چه داشت، در طبق اخلاص نهاد و تقدیم مامِ شرف و دین خود نمود. بانویی که تمام سرمایه هستی خویشتن را هزینه کرد تا خاندانِ "موسوی ترک آبادی" در پیشگاه اجدادشان سرفراز باشند.

بسم رب الشهدا

صاحب خانه اش گفته بود:"طیبه که به خانه ما آمد، ما سرمان برهنه بود،بی حجاب بودیم.

این قدر پند و نصیحت کرد و از قرآن و دعا گفت که ما دیگر یک تار موی مان را نگذاشتیم پیدا شود".
به ساواک که گرفته بودش و دستبند زده بود به دست هایش، گفته بود:

"مرا بکشید ولی چادرم را برندارید".

خاطره ای از شهیده طیبه واعظی دهنوی/ کفش های جامانده در ساحل/ص78و93

مي گوييم « درد دين »، مي گويند « دموکراسي »
مي گوييم « ولايت» ، مي گويند « واپس گرايي»
مي گوييم « فقاهت »، مي گويند « مديران و کارشناسان و فراغت آفرينان »....
به راستي ما فرزندان انقلاب اسلامي و طليعه داران تمدن ديني فرداي جهان با اين جماعت که اصلاً مباني تفکر ولايي ما را نمي فهمند و همه چيز را مثل کامپيوتر هاي لاشعور فقط همان طور مي شنوند که برايشان برنامه ريزي شده است، چه کنيم؟

بخشی از مقاله تحليل آسان به قلم شهید سید مرتضی آوینی

رمضان در حقیقت نه به اون معنا به عبارتی شمایی از جبهه جنگ و رمضانش است.

رمضان واقعا عملیات رمضان هست
همین که در جنگ با نفس هستیم
و همین که همچون عملیات رمضان بدون هیچ آذوقه و کوله ی پر و مهیایی در طول روز هستیم
اگر بچه های رمضان هستید بسم الله
رمضانی بجنگید،نه فقط بانفس بلکه با دشمنانتان
خدا دشمنان فردیت را که نقاط ضعفت باشه بهت معرفی کرده
خودت رفتی دنبال اینکه دشمنان خارجی و داخلیت رو بشناسی ویا معرفی کنی؟
رمضان،قدمت انشاالله خیر باشه برای بیدار شدن ماهایی که خوابیم

چه دردی کشیده ...!!

بهتر نگاه کن ...
به جای پاهایش به صورت معصومش نگاه کن ...

آرامش را می بینی؟؟؟؟؟؟
و چه زیبا گفت حضرت قــــاسم (ع) .....

شهادت برای من از عسل هم گواراتر است...

«خداحافظ پسرم، سلام من رو به حضرت زهرا(س) برسون»

جوان بود که رفت

تا آمده بود حرفی بزند، دود همه جا را گرفته بود و آتش زبانه می کشید،

آمد فریاد بزند و کمک بخواهد

که این آیه آمد:

ما به مریم(س) گفتیم که روزه سکوت بگیرد...

و از آن روز تا حالا،روزه سکوت گرفته است و با چشمانش با انسان ها حرف میزند؛

.

.

.

یادم هست که

جوان بود وقتی که رفت ولی...

14تیر سالروز ربوده شدن حاج احمد متوسلیان و همراهانش

یاد سفره‌های ساده جبهه به خیر ...

از صلیب سرخ آمدند گفتند:

مکه برای شما، فکه برای من
بالی نمی خواهم، این پوتین های کهنه هم
می توانند من را به آسمان ببرند.
--------------
شهید آوینی

• روز سوم عملیات بود. حاجی هم می رفت خط و برمی گشت. آن روز، نماز ظهر را به او اقتدا کردیم. سر نماز عصر، یک حاج آقای روحانی آمد. به اصرار حاجی، نماز عصر را ایشان خواند.مسئله ی دوم حاج آقا تمام نشده، حاجی غش کرد و افتاد زمین. ضعف کرده بود و نمی توانست روی پا بایستد.سرم به دستش بود و مجبوری، گوشه ی سنگر نشسته بود. با دست دیگر بی سیم را گرفته بود و با بچه ها صحبت می کرد؛ خبر می گرفت و راهنمائی می کرد. این جا هم ول کن نبود.
• «شهید همت»