مرد آمده بود چیزی بگوید
سرفه امانش نداده بود
چه می‌توانست بگوید
وقتی تمامِ فهمِ یک شهر از جانباز
.
.
.
سهمیه دانشگاه است

وبعد از مرگ،شاید اسم یک کوچه...

پی.نوشت :
وقتی میگی بابام جانبازه یاخانواده شهدا و ... هستیم اولین چیزی که میگن با سهمیه رفتی دانشگاه ؟؟؟
ولی کسی نمیگه از داغ نبودش چی کار میکنی...

نزدیک عملیات بود. میدانستم دختر دار شده. یک روز دیدم سر پاکت نامه از جیبش زده بیرون.

گفتم: این چیه؟

گفت: عکس دخترمه.

گفتم: بده ببینمش.

گفت: خودم هنوز ندیدمش.

گفتم: چرا؟

گفت: الان موقع عملیاته. میترسم مهر پدر و فرزندی کار دستم بده، باشه بعد...

"شهید مهدی زین الدین"

چشم هایت کو برادرم!
چی...؟چی...؟
فدایش کردی؟
برای چی؟برای کی؟
برای دفاع از ناموست!!؟
آه...،خوب شد که امروز دیگر نیستی.نیستی تا ببینی.
چی رو؟
هیچی...!!هیچی...!!

اندازه پسر خودم بود ؛ سیزده ، چهارده ساله .

وسط عملیات یه دفعه نشست . . .

گفتم :«حالا چه وقت استراحته بچه ؟»

گفت : «بند پوتینم شل شده ، می بندم راه می افتم ..»

نشست ولی بلند نشد . هر دو پاش تیر خورده بود .

برای روحیه ما چیزی نگفته بود ..

الـــــقدس لــــــنا...

امشب تمام آينه ها را صدا كنيد،

وقت اجابت است رو به سوى خدا كنيد

،اى دوست باآبرو در نزد حق،

درشب ليلة القدر ما را هم دعا كنيد...

این پسرداروندار مصطفاست

بس نمک دارد،نمکدان خداست

آیت الکرسی برایش خواندند

ماه رادورسرش گردانداند

تاخداهست وخدائی میکند

مجتبی مشگل گشائی میکند

میلادکریم اهل بیت مبارک

تو تابستون امسال با اون گرمای خفه کننده اش توی اتوبوس نشسته بودم.

یه دختر کوچولوی 8-9 ساله هم به خاطر نبود جا دور از مامانش نشسته بود رو صندلی ته اتوبوس.
دختر کوچولو روسری اش رو خیلی زیبا با رعایت حجاب همراه چادر عربی سرش کرده بود.
خانوم بدحجابی که پیش دختر کوچولو نشسته بود و خودشو باد میزد با افسوس گفت:
(توی این گرما اینا چیه پوشیدی؟از دست اجبار این مامان باباهای خشک مقدس...تو گرمت نمیشه بچه؟)
همون لحظه اتوبوس ایستاد و باید پیاده میشدیم.
دختر کوچولو گره ی روسری اش رو سفت تر کرد و محکم و با اقتدار گفت:
(چرا گرممه... ولی آتیش جهنم از تابستون امسال خیلی خیلی گرم تره...)
دختر کوچولو پیاده شد و اون خانم بدحجاب سخت به فکر فرو رفت..

بشکست اگر دل من بفدای چشم مستت

سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

در خیال، خیلی زودتر از خودم به بهشت‌زهرا(س) رسیده بودم. با دوستم سر مزار شهید رفتیم. خشک بود و هیچ بویی حس نمی‌کردیم. راست می‌گفتند، همة آن بو به خاطر اسانس‌های خشکی بوده است که به سنگ مزار شهید می‌زدند و هر وقت ذره‌ای رطوبت به آن می‌خورد بویش بلند می‌شود. خوشحال بودیم که بالاخره ته ماجرا را درآوردیم. در همین حس و حال بودیم که صدایی ما را به خودمان آورد. برگشتیم. جوانی بود با سر و وضعی مثل رزمنده‌های جنگ. چهره‌اش آشنا بود.
جا خوردم. خود شهید بود. خیلی آرام به ما نزدیک ‌شد. دوستم هم مثل من خشکش زده بود.
حالا می‌خواهید توی امتداد چی بنویسید؟
گیج و منگ بودم. سعی کردم خودم را کنترل کنم. نفس عمیقی کشیدم و گفتم: «خُب، می‌نویسیم که مزار شما بوی عطر نمی‌ده و همه‌اش کار...»
سکوت کرد. نگاهش را از من برنمی‌داشت. فکر کردم زیاده‌روی کرده‌ام و نباید همین اول این‌طوری صحبت می‌کردم. لبخند ریزی زد و گفت: «این چیزی که می‌گی درسته. اما می‌خواهم یه چیزهایی‌رو بگم که فراموش نکنی بنویسی.»
کمی مکث کرد و ادامه داد: «من تک پسر خانواده‌ بودم. مادرم کلی آرزو برایم داشت. هم‌سن و سال شما بودم. اما مادرم را راضی کردم و رفتم جبهه. رفتم جایی که اول و آخرش گلوله بود و انفجار. برای چی رفتم؟ برای اینکه شما امروز راحت زندگی کنید و راست راست راه بیفتید بیایید اینجا و بعدش بنویسید: قبر فلانی بوی عطر نمی‌ده! نمی‌خوام جلوتون‌‌رو بگیرم. شاید لازم دیدید این مطلب‌رو چاپ کنید. من هم نمی‌گم چاپ نکنید،‌ اما مواظب باشید حرمت شهدا و خانواده‌هاشون‌رو نشکنید. یادتون باشه که ما برای چی جنگیدیم و خانواده‌هامون چه غم‌های بزرگی توی سینه‌هاشون دارن. یه مطلب‌رو هم فراموش نکنید که کرامت داشتن و نداشتن یک شهید در مقابل خود شهادت، چندان مهم‌‌تر نیست. توی روزگاری که همة دنیا دنبال خوش‌گذرانی و مادی‌گرایی هستن، اینکه جونت‌رو بگیری کف دستت و برای دین و وطنت بجنگی، کم کرامتیه؟!
نشریه امتداد،شماره 45، مهر 1388،صفحات (29-29)

• یاد پلاک بخیر که شماره پرواز بود؛
• یاد چفیه بخیر که علامت زهد بود و برآورنده بسیاری از نیازها؛
• یاد پوتین هایی بخیر که مشکی بودند اما از پس خود ذره ای تیرگی و تاریکی بر جای نگذاشتند؛
• یاد لباس هایی بخیر که از بس عزیز بودند، خدا زمین را به رنگ آنها آفرید؛
• یاد بی سیم بخیر که رابط آن ها و آسمان بود؛
• یاد مین بخیر که سکوی پرواز بود؛
• یاد گلوله ها بخیر که قاصد وصال بودند؛
• یاد سنگر بخیر که مفصل ترین میهمانی اشک و خلوص را بدون خرج های کلان ترتیب می داد؛
• کوتاهی کردیم... فریب خوردیم ... فراموش کردیم ...
• شهدا شرمنده ایم ...

شهیدی که به بلال جبهه‌ها معروف بود

شهید سلیمانی شاخصه جالبی داشت. وی به دلیل صوت زیبا در قرائت قرآن کریم و اذان به بلال جبهه‌ها معروف شد.


به گزارش گروه حماسه و مقاومت فارس(باشگاه توانا)، شهید «علی‌اشرف سلیمانی» در سال 1347 در شهرستان سرپل ذهاب به دنیا آمد؛ او قبل از پیروزی انقلاب با اینکه 10 سال بیشتر نداشت، در اکثر برنامه‌های مذهبی و مبارزات علیه رژیم طاغوت دوشادوش بزرگترها حضوری فعالانه داشت و بعد از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی نیز در این راستا قدم‌های بلندی برداشت.

علی‌اشرف پس از آغاز جنگ تحمیلی به همراه خانواده‌اش به شهر اسلام آباد غرب مهاجرت کرد و در آنجا به ادامه تحصیل مشغول شد؛ او علاقه زیادی برای رفتن به جبهه داشت حتی چندین بار جهت اعزام مراجعه کرد اما به دلیل سن کمی که داشت پذیرش نشد. بالاخره او در بسیج دانش‌آموزی ثبت‌نام کرد و پس از مدتی با تلاش فراوان موفق شد به جبهه اعزام شود.

ايمان، عطر خوشبوى گلهاى گلستان اسلام است.

ايمان، کليد طلايى بهشت است ک شهيدان براى ورود به آن، بدان چنگ مى‌زدند.

امام همیشه میگفت:

اسلام بدون روحانیت خطرناک است ...
اما بعدشم اضافه میکرد روحانیت منهای اسلام از اون هم خطرناک تر ...

روزگاری حتی لباس روحانیت هم نقش نهی از منکر داشت ....
آقایان عمامه به سر !!!
اگر عکس موسوی را در چنین مجالسی ببینیم ملالی نیست اما ...
جای شما در شو های خواننده های لس آنجلسی نیست .....
راستش را بگویید ...
 شما مصداق روحانیت منهای اسلام شده اید یا شکر خدا خوانندگان ایرانی مقیم خارج که نباید اسم ایرانی بودن رو بهشون بدیم مسلمون شدند ؟؟؟

رهبر فرزانه انقلاب اسلامی در ۱۳۷۰/۱۲/۱۳ در در دیدار اعضاى گروه ویژه و گروه معارف اسلامى صداى جمهورى اسلامى ایران‌ به نکات جالبی درباره موسیقی مذهبی و اذان و مناجات‌های صدا و سیما اشاره کردند و نکاتی گفتند که متاسفانه اکنون بعد از گذشت ۲۰ سال هنوز به آنها توجه جدی نشده است.

ایشان در این سخنان «ربنا»ی شجریان را اثری هنری می‌خواند که فاقد حس و حال مناسب برای اذان ماه مبارک رمضان است و بهتر است با نمونه‌های مسجدی جایگزین شود: «آن «ربّنا»هایى که شجریان خوانده و در ماه رمضان قبل از اذان مغرب مى‌گذارند، یک کار هنرى است؛ یک کار حالى نیست؛ مناسب نیست که بعد از اذان، کسى بخواهد آن‌طور چیزى را بگذارد؛ نه، بعد از اذان، به نظرم مى‌رسد که همین صداى معمولىِ مسجدىِ ما بهتر و مناسب‌تر باشد.»
 
آیت الله خامنه‌ای در بخش دیگری از سخنان خود درباره لحن دعاخوانی و قرآن‌خوانی فرمودند: «اگر این دعاها را با سبک قرآن‌خوانىِ فارسى بخوانند – همین سبکى که در مسجدها مى‌خوانند – مطلوبتر است؛ آن آهنگ‌هاى کشیده خیلى مناسب نیست. البته همین دیروز یا پریروز بود که دیدیم بعد از اذان دعایى با لحن عربى خوانده شد که خوب و دلنشین بود؛ اما اگر بخواهند آن را بِکِشند، چیز مطلوبى نخواهد شد. البته استثناهایى هم وجود دارد.»
 

بسم رب الشهدا

صاحب خانه اش گفته بود:"طیبه که به خانه ما آمد، ما سرمان برهنه بود،بی حجاب بودیم.

این قدر پند و نصیحت کرد و از قرآن و دعا گفت که ما دیگر یک تار موی مان را نگذاشتیم پیدا شود".
به ساواک که گرفته بودش و دستبند زده بود به دست هایش، گفته بود:

"مرا بکشید ولی چادرم را برندارید".

خاطره ای از شهیده طیبه واعظی دهنوی/ کفش های جامانده در ساحل/ص78و93

مي گوييم « درد دين »، مي گويند « دموکراسي »
مي گوييم « ولايت» ، مي گويند « واپس گرايي»
مي گوييم « فقاهت »، مي گويند « مديران و کارشناسان و فراغت آفرينان »....
به راستي ما فرزندان انقلاب اسلامي و طليعه داران تمدن ديني فرداي جهان با اين جماعت که اصلاً مباني تفکر ولايي ما را نمي فهمند و همه چيز را مثل کامپيوتر هاي لاشعور فقط همان طور مي شنوند که برايشان برنامه ريزي شده است، چه کنيم؟

بخشی از مقاله تحليل آسان به قلم شهید سید مرتضی آوینی

14تیر سالروز ربوده شدن حاج احمد متوسلیان و همراهانش

از صلیب سرخ آمدند گفتند:

مکه برای شما، فکه برای من
بالی نمی خواهم، این پوتین های کهنه هم
می توانند من را به آسمان ببرند.
--------------
شهید آوینی