بزرگ‌ترین تنبیه برای نیروها و مسئولان، نارضایتی حاجی و بهترین تشویق برای آن‌ها، لبخند رضایتش بود؛ اگرچه خیلی دیر از کاری ابراز رضایت می‌کرد. همه می‌دانستند در تخلف‌ها با کسی عقد برادری نبسته است و هیچ‌کس حاشیه امنی در تخلفات نداشت. در یک کلام، کسی می‌توانست در برابر او دوام بیاورد که بسیار منضبط جدی و مصمم و متعهد و مطیع باشد.

 تشویق، توجه و تقدیرش، لذت دنیا را داشت. همین که کسی می‌فهمید، حاجی او را زیر نظر دارد و از کارش رضایت دارد، برایش بس بود.

کسی را سراغ ندارم که مدتی زیر دست حاج احمد کاظمی بوده باشد، (حتی با چند واسطه) و به این زیردستی افتخار نکند، حتی اگر مورد تنبیه واقع شده باشد.

رفته بود كوير

می خواست رفت و آمد قاچاقچيان رو ببنده

همون جا بود كه با مشكل آب مرد روستا آشنا شد

قنات های روستا خشكيده بود

بايد لايه روبی می شد

ماشينش رو فروخت و با پولش امكانات خريد

خودش رفت و قنات ها رو تعمير كرد و آب روستا رو راه انداخت...

فکش اذیتش می کرد.

دکتر معاینه کرد و گفت«فردا بیا بیمارستان.»

باید عکس می گرفت.

عکسش که آماده شد،رفتیم دکتر ببیند.

وسط راه غیبش زد.

توی راه روهای بیمارستان دنبالش می گشتیم.

دکتر داشت می رفت.

بالأخره پیداش کردم.

یک پیرمرد را کول کرده بود داشت از پله ها می برد بالا...

                                                             راوی: همسر شهید مهدی باکری

مؤمن دنبال فرصته تا ثواب جمع کنه...

از این موقعیت ها و کارهای خوب اطرفمون زیاده

مواظب باشیم ازشون غافل نشیم

یکی از آشنایان خواب شهید پلارک رو دیده بود

می گفت ازش تقاضای شفاعت کرده

شهید پلارک بهش گفته:

من نمی تونم شما رو شفاعت کنم

تنها وقتی می تونم شفیع شما باشم که نماز بخونید و بهش توجه داشته باشید

همچنین زبانتون رو نگه دارید

در غیر این صورت هیچ کاری از دست من بر نمی آید...

به راستی چقدر مراقبیم؟!!!         

توی شهر بازی بچه گی هایم
چرخ و فلکهای بزرگی بودند....
اما آرزوی من تاب خوردن روی تاب خانه بود ...
روی پاهای تو 

 بابا ...

تصورش را نمی کردم بابای مهربانی که روزی مرا قنداقه پیچ تاب میداد

روزی کفن پوش روی دستان مادر بزرگ تاب می خورد...

شادی روح شهدای عزیزمان صلوات

روزگاری جنگی در گرفت

نمی دانم تو آن روز کجا بودی؟

سر کلاس؟

سر کار؟

سر زمین کشاورزی؟

جبهه؟

یه ویلای امن دور از شهر؟

نمی دانم

اما می دانم خودم کجا بودم ، در گهواره!

روزگاری جنگی در گرفت .

من و تو شاید آن روز به قدری کوچک بودیم که حتی نمی دانستیم جنگ یعنی چه!

و اگر هم کشته می شدیم حتی نمی دانستیم به چه جرمی!

روزگاری جنگی در گرفت و عده ای بهای آزادی من و تو را پرداختند

و امروز تو ای دوست من:

مواظب قدمهایت باش!

پا گذاشتن روی این خون ها آسان نیست.

غیبش می زد

درست سر سفره که همه نشسته بودند

می دیدی ظرف را برداشته و دارد می رود بیرون از خانه

می رفت کنار بچه های یکی از همسایه ها که اوضاع مالی مناسبی نداشت

می نشست و همان غذای کم را با آنها می خورد

با کمک به فقرا ، شادی هایمان را قسمت کنیم

این است پیام شهید...

قمقمه اش را چپه می کرد توی دهن عراقی ها و می گفت:

مسلمون باید هوای اسیرها رو داشته باشه.

پا شد بره طرف بقیه اسرا، آر پی جی سرش را پَراند.

تشنه بود، قمقمه هم دستش بود.

تعجب نداره...

شهدای ما رهرو امامی بودند که توی سرزمین کربلا به اسب دشمنانش هم آب داد...

هنوز هم میشه حسینی بود ...

حسینی باشیم ...

مثل شهدا...

پست نگهبانی اش افتاده بود نیمه شب

سر پست نشسته بود رو به قبله و اطرافش رو می پایید

آروم آروم هم با خودش زمزمه می کرد

... نفر بعدی که رفت پست رو تحویل بگیره

دید مهدی افتاده به سجده

با صورت افتاده بود روی خاک

هر چه صداش کرد ، جوابی نشنید

بلندش کرد

دید یه تیر خورده به پبشونیش و شهید شده

... فکر شهادتش اذیتمون می کرد

غریبانه شهید شده بود

توی تنهایی ، نیمه شب ، بدون اینکه کسی بفهمه

خیلی خودمون رو می خوردیم و ناراحت بودیم

تا اینکه یه شب اومده بود به خواب یکی از بچه ها

بهش گفته بود: نگران نباشید!

همین که تیر خورد به پیشونیم به زمین نرسیده افتادم توی آغوش امام حسین (ع)

                                       خاطره ای از شهید مهدی شاهدی

                                       راوی: همرزم شهید