به مادر قول داده بود بر می گردد … چشم مادر که به استخوان های بی جمجمه افتاد لبخند تلخی زد و گفت : بچه م سرش می رفت ولی قولش نمی رفت …

از این سیاهی به خدا شرمنده ایم
خالی شده جای شما ، به خدا شرمنده ایم ...

ما عاشق شهادت هستیم ....

از راست: نفر اول (شهید عباس بیات)، نفر دوم (شهید رحمان میرزا زاده)، نفر سوم (شهید اکبر عزیز زاده)، نفر پنجم (شهید مرتضی ملکی، نفر هفتم (شهید محمد بهشتی)، نفر هشتم (شهید سید محسنجلادتی)، نفر دهم (شهید پیام پور رزاقی)، نفر یازدهم (شهید حاج قاسم اصغری)

همیشه برای تفرج و سیاحت قلب به دریا و جنگل نمیروند

ز شهر عشق تو را سینه چاک آوردند
به عرش رفته ما را به خاک آوردند

عبور کرده ای از کوچه سحر گویی
که روی دست تو را تابناک آوردند

به ذهن باغ همیشه تو سبز خواهی ماند
اگر نشان ز تو تنها پلاک آوردند...

ماشین جیپ کنار تانک ایستاد ، حاج احمد با دو عصا پیاده شد. با دست برجک تان را نشان داد و گفت : این تانک به احترام شما کلاهش را برداشته است.

فراموشمان نشود!

بسم الله

کوچه ها ...

کوچه هایی که انگار تب دارند

یا منم که تب دارم ؟!

تب عشق است یا ...

کوچه هایی سرشار از شلوغی رنگ ها ...

میان همهمه ی اینبوم ِ نقاشی که کدام رنگ بهتر است

با یک رنگی چادرم ، قدم می زنم ...

صاف

سیاه ِ سیاه

ولی

زلال ...

نگاه دوخته شده به زمین حکایت می کند دل ِگرفته را...

دست هایی که چادر را گرفته اند هر لحظه محکم تر مشت می شوند ...

قدم های تند ...

دلی که هوایش ابری و آسمان چشمی که نم نم می بارد ...

صدای مردم ِ هفت رنگ ، مدام در سر می پیچد ، در دل غوغا کرده و می شکنند !

حواسمان هست ؟!

چه چیز می شکند ؟!

ــ آی ! کلاغ سیا !

ــ اللهم صل علی محمد و آل محمد !

ــ نگاش کنین دهاتیو ! . . .

گام های بلند و راه رفتن ِ تند و تند تر . . .

برای فرار از چه ؟!

یک لحظه ناخود آگاه در ذهن عبور می کند : کاش چادری نبودم ...!

اولی پر کشید . دومی پر کشید . سومی پر کشید... سیزدهمین...

شال عجیبی بود . روی گردن هر کسی می انداخت , شهادتش رد خور نداشت .

هنگام دوختنش آن را نذر حضرت زهرا(س) کرده بود .

نفر چهاردهم هم مفقودالاثر شد . خودش هم بعدها پر کشید .

" خاطره ای به نقل از سردار مصطفوی "

" شادی ارواح مطهر شهدای گمنام صلواتی هدیه کنید "

آن چه در پیش رو دارید، تصویری است از آخرین برگِ سررسید شخصی «شهید آوینی» که توسط ایشان قلمی شده است. تاریخ این برگ، 18 فروردین 1372 است، یعنی دو روز پیش از شهادت آن عزیز.

در این برگه نوشته شده است:

میز گرد: هویت

اندیشه: عالم مثال کربن/ قرارگاه وحی 

انسان و زبان  گاردی / لاریجانی

فرهنگ و ادب: علم دقیق فلسفه/هوسرل

هنر: ساختار انقلاب های هنری/ هنر و زیبایی شناسی توماس آکوئیناس   

هویت سینمای ملی/جستجوی ایده آل در هنر تارکوفسکی

جامعه و فرهنگ: مدل های قلمرو عمومی

نفکر مسیحی   بن حبیب

آن چه از این چند خط برمی آید، یادداشت نگاری برای تدارک یک میزگرد است که اسامی کتاب هایی از اندیشمندان غیر ایرانی و نویسنده گان آن ها نوشته شده است

به سلامتی پسری که برای حفظ ناموس مردم! دو سال روی تخت بیمارستان بود و آخرش هم شهید شد..
به سلامتی علی آقا خلیلی..

شهادت گروهبان جمشید دانایی فر رو به خودش و خانوادش تبریک میگم
خدایا شهادت رو قسمت ها هم بکن

" خمیده خمیده راه رفتند تا ما راست راست راه بریم...!! " 

دستاهایتان را برای مشت کردن و دندان هایتان را برای فشردن و دلهایتان را برای اعلام انزجار، مهیا کنید


ما حضور عریان اطلسیها را در تهاجم بی رحم طوفانها نمی پسندیم.

ما آرایش نرگسها را درمقابل چشمهای زمستانی محکوم می کنیم.

ما محبت نمی فروشیم، عاطفه نمی خریم،دلهایمان را زیر پا نمی اندازیم؛نگاههایمان را حرام نمی کنیم، گلبرگ های چهره مان را زیر نگاه های هوس آلود مدفون نمی کنیم.

ما ساقه های ترد و نازک زلف را به دست گرزهای آتشین نمی سپاریم.

ما به شرافت پایبندیم، در مقابل حیا زانو می زنیم، با نجات راه می آییم، ودر مقابل عفت تمکین می کنیم.

ما در تفکر و منش واعتقاد، با بی دینان و لاقیدان غرب، بسیار فاصله داریم...

همزمان با ایام فاطمیه (س) پیکر شهید «بهروز صبوری» پس از گذشت 31 سال از شهادتش در امام‌زاده حسن واقع در منطقه 17 تهران به خاک سپرده شد. پیکر شهید «بهروز صبوری» در روز 27 اردیبهشت‌ماه سال 1389 در منطقه سومار کاوش و به عنوان شهید گمنام در دانشگاه خلیج فارس بوشهر به خاک سپرده شد. با تلاش پزشکان و محققان در حوزه ژنتیک روز هشتم اسفندماه امسال هویت این شهید شناسایی شد و امروز در ورودی صحن امام‌زاده حسن در جوار پنج شهید گمنام آرمید.

طبق آخرین اعلام، مراسم تشییع این شهید گرانقدر فردا یکشنبه25/11/92 ساعت 10 صبح می باشد. تا با حضور مردم قدرشناس تهران برگزار گردد.

گزارش تصویری از مراسم...

شهید بهروز صبوری بعد از 31 سال دوری از خانه به محله ی دوران زندگی خود، یعنی محله امامزاده حسن (ع) بر میگردد. آستان امامزاده حسن (ع) این روز ها حال و هوای دیگری دارد و خود را آماده ی پذیرایی از یک مهمان ویژه می کند. مهمانی که از راه دور و شاید فقط برای آرام گرفتن دل مادر صبورش برگشته.

طبق هماهنگی های صورت گرفته، در کنار قبور مطهر شهدای گمنام آستان امامزاده حسن (ع) جایگاهی برای دفن این شهید گمنام (که البته مدت هاست نامش آشنای زبان هاست) در نظر گرفته شده.

طبق آخرین اعلام، مراسم تشییع این شهید گرانقدر فردا یکشنبه ساعت 10 صبح می باشد. تا با حضور مردم قدرشناس تهران برگزار گردد.

بسم رب الشهداء و الصدیقین

مقام معظم رهبری: پیکر مطهر و معظم شهیدان هر جا آرام گیرد یاد مبارک و ‌آرامبخش و بهجت‌انگیز خود را در فضا می‌پراکند و صفا و معنویت می‌آفریند.

مجلس یادبود شهید بهروز صبوری ، پس از 31 سال گمنامی ؛ روز دوشنبه نوزدهم اسفند ماه 1392 ساعت 15 الی 16.30 در صحن آستان مقدس امام زاده حسن تهران برگزار می گردد. بدین وسیله از تمامی هموطنان عزیز و ملت شهیدپرور ایران علی الخصوص شهر تهران دعوت می شود تا در این مجلس یادبود و بزرگداشت که با حضور مادر این شهید بزرگوار برگزار خواهد شد ، حضور به هم رسانند.

آدرس دقیق آستان مقدس امام زاده حسن امیری علیه السلام: تهران ، منطقه 17 ، خیابان قزوین ، خیابان امین الملک ، آستان مقدس امام زاده حسن.

ستاد بزرگداشت شهید بهروز صبوری -

مرحله دوم عملیات فتح المبین بود. سال 61 . در این علمیات قرار بود سایت های 4و 5 آزاد شود. آن روزها، اهواز در تیررس دوربردهای عراقی ها بود. اتفاقاً شبی كه عملیات شروع شد، شب جمعه بود. ما را بردند دعای كمیل. بعد از دعا، مسیری را كه طی كردیم تا به منطقه عملیاتی برسیم، پیاده بردند تا دشمن متوجه ما نشود. آن شب از ساعت 11 تا 3 صبح فردایش پیاده روی كردیم. در داخل شیاری، مار را صف كردند. فكر می كنم حدود پنجاه متری با دشمن فاصله داشتیم.
ساعت حدود 4:30 صبح بود كه عملیات آغاز شد. عملیات كه آغاز شد، دشمن امانمان نداد، توپ و خمپاره بود كه زمین و زمان را پر از دود و آتش كرده بود. آن روز با حملة عاشقان های كه بچه ها كردند، 3 خاكریز دشمن را پی درپی و بدون مقاومت گرفتند، به خاكریز چهارم كه رسیدیم، كار كمی سنگین شد.
مقاومت دشمنان عجیب شده بود، از طرفی هم آ نها از زمین و هوا و با هر امكاناتی كه تصورش را بكنی به میدان آمده بودند، تا به خیال خود، پیروز آن مرحله از جنگ باشند. هوا گرگ و میش و ساعت حدودهای 6:30یا 7 صبح بود. چشمم به گلوله آتشینی افتاد كه با سرعت به طرف من می آمد، بلافاصله تصمیم گرفتم دراز بكشم. قبل از اینكه تمام بدنم بر روی زمین آرام بگیرد، بخشی از آن گلوله به من اصابت كرد و به پشت افتادم روی زمین.
خون بود كه توی هوا می پیچید و به سر و صورتم می ریخت. بخش های زیادی از بدنم داغ شده بود. یكی از رزمنده ها هم تركش خورده بود و كنارم دراز كشیده بود. من جایی افتاده بودم روی زمین كه نمی توانستم به درستی وضعیت خودم را ببینم. فكر می كردم خونی كه به هوا پاشیده، از رزمند های بوده كه در كنارم افتاده است.
از او پرسیدم: برادر رزمنده چی شده؟ من در آن لحظه كاملاً گرم بودم و هیچی متوجه نمی شدم. او هم كه می دانست چه اتفاقی افتاده، از دلش نمی آمد كه ماجرا را مستقیم به من بگوید.
گفت:« خودت نگاه كن » و دستش را زیر سرم گذاشت و بلند كرد تا خودم ببینم. كمی بلند شدم. مسیر نگاهم را اول انداختم به بدن او. ولی وقتی مسیر خون را كه پی گرفتم، رسیدم به پای راست خودم. دیدم پای راستم، تقریباً از زانو به پایین نیست، خواستم پایم را تكانی بدهم كه تكة گمشده اش را ببینم، احساس كردم پایم كاملاً بی حس است و انگار اصلاً جزو بدنم نیست.
دوست رزمنده ام پرسید: «چی شده ؟»
گفتم: « پایم نیست، اما چرا اصلاً درد ندارم ؟»
در همین حال و روز بودم كه علی اكبر خمسه - كه در عملیات بعدی شهید شد- از راه رسید و بالای سرم نشست. سرم را روی دامانش گذاشت. شروع كرد به پاك كردن صورتم و بوسه زدن بر آن.
گفت: «مرا می شناسی ؟ »
گفتم : « راستش، درست نمی توانم ببینم. »
گفت: «اشكال ندارد، ناراحت نباش . »
من دیگر نمی توانستم جوابش را بدهم. در حالی كه اشك هایش به سر و صورتم می ریخت، شنیدم كه می گوید: «راضی باش به رضای خدا. داداشم »
خوش به سعادتت، ای كاش این محبت در حق من می شد.

راوی: جانباز سعیدی

منبع: ماندگاران ، حسن شكیب زاده ،نشر شاهد ،1390

  کلاس آموزش رزمی داشتیم. درس خمپاره و انواع آن. مربی یکی از آنها را بالا گرفته بود و توضیح می داد:

    اینکه می بینید، اینقدر شازده است و مؤدب و سر به زیر، جناب خمپاره 120 است. خیلی آقاست. وقتی می آید پیشاپیش خبر می کند، پیک می فرستد، سوت می زند که برادر سرت را ببر داخل سنگر من آمدم، خورد و مرد پای من نیست، نگویید نگفتید!

    سپس آن را گذاشت زمین و خمپاره دیگری را برداشت و گفت: این هم که فکر می کنم معرف حضور آقایان هست. نیازی به توضیح ندارد، کسی که او را نمی شناسد خواجه شیراز است. همه جا جلوتر از شما و پشت سر شما در خدمتگزاری حاضر است. شرفیاب که می شوند محضرتان به عرض ملوکانه می رسانند منتها دیگر فرصت نمی دهند که شما به زحمت بیفتید و این طرف و آن طرف دنبال سوراخ موش بگردید! با اسکورتشان همزمان می رسند.

    نوبت به خمپاره 60 رسید، خمپاره ای نقلی و تو دل برو، خجالتی، با حجب  حیاء، آرام و بی سر و صدا. دلت می خواست آن را درسته قورت بدهی. اینقدر شیرین و ملیح بود: بله، این هم حضرت والا «شیخ اجل»، «اگر منو گرفتی»، «سر بزنگاه»، «خمپاره جیبی» خودمان 60 عزیز است. عادت عجیبی دارد، اهل هیچ تشریفاتی نیست. اصلاً نمی فهمی کی می آید کی می رود. یک وقت دست می کنی در جیبت تخمه آفتابگردان برداری می بینی، اِ آنجاست! مرد عمل است. بر عکس سایرین اهل شعار نیست. کاری را که نکرده نمی گوید که کرده ام. می گوید ما وظیفه مان را انجام می دهیم، بعداً خود به خود خبرش منتشر می شود. هیاهو نمی کند که من می خواهم بیایم. یا در راه هستم و تا چند لحظه دیگر می رسم. می گوید کار است دیگر آمد و نشد بیایم، چرا حرف پیش بزنیم برای همین شما هیچ وقت نمی توانید از وجود و حضور او با خبر بشوید. اول می گوید بمب! بعد معلوم می شود خمپاره 60 بوده است.

این روزها رسانه‌های اصولگرا و بخشی از اقشار متدین کشور با ولع خاصی به تحسین کارگردان فیلم شیار 143 می‌پردازند.

هرچند فیلم شیار 143 به خاطر محتوای آن در پرداختن مناسب به موضوع مشقت‌های خانواده شهدا و منزلت والای آنها حقا باید مورد تحسین قرار بگیرد، اما درباره تمرکز بیش از حد بر کارگردان و بازیگران فیلم، باید احتیاط به خرج داد.

به گزارش صراط، تجربه‌های سابق نیز نشان می‌دهد قداست بخشیدن به کارگردانان و بازیگران سیما به صرف مشارکت در فیلم‌های با مضامین جنگی یا ارزشی، عاقبت خوشی ندارد. به صرف این که یک کارگردان یا بازیگر، در فیلمی با موضوع ارزشی و انقلابی پرداخت، نباید احساساتی شد و آنها را تا حد قدیسه‌ بالا برد.


در سال‌های گذشته نیز دیده‌ایم که کارگردانانی که سال‌ها با ساخت فیلم‌های دفاع مقدس، مورد اعتنای جامعه ارزشی کشور قرار گرفته بودند، در بزنگاه‌هایی همچون فتنه سال 1388 سر از جبهه غیرخودی درآوردند و به ساخت فیلم‌هایی در حمایت از فتنه پرداختند و قشر متدین جامعه را دچار سرخوردگی ساختند که چه بیهوده به آن افراد دل بسته بودند.
بر مبنای همین تجارب نیز باید با کارگردان و بازیگران فیلم شیار 143 رفتار کرد. این که تصور کنیم خانم کارگردان یا بازیگر فیلم با ساخت فیلمی درباره خانواده شهدا، تحت تاثیر شان و منزلت مفاهیم ارزشی شهید و شهادت قرار گرفته‌اند، تصور خامی است.

اساسا نیز اگر خانم کارگردان فیلم شیار 143 از شان و منزلت شهدا درس واقعی آموخته بود و تحت تاثیر خون شهدا قرار گرفته بود، حجاب برتر مدنظر شهدا را کنار نمی‌گذاشت و با آرایش غلیظ و غیرشرعی در کاخ جشنواره فیلم فجر قدم نمی‌زد؛ خصوصا آن که این خانم پیش از این چادری بوده و اخیرا حجاب برتر را کنار گذاشته است که تصاویر دریافت سیمرغ این خانم کارگردان مورد توجه بسیاری از سایت ها قرار گرفت.

بنابراین شرط عقل آن است که جامعه حزب‌اللهی کشور و رسانه‌های اصولگرا صرفا به تحسین فیلم ساخته‌شده بپردازند و از عنایت بیش از حد به افرادی که آینده کاری آنها معلوم نیست و صرفا بر حسب علاقه به ژانرهای مختلف سینما اقدام به فیلم‌سازی می‌کنند، پرهیز نمایند.

آقا چیزی نمونده که برسن الانه که قیچیمون کنن

چقد مهمات داریم؟

مهمات؟.. هیچی.

اِ خب پس چیکار کنیم؟

هیچی ، فقط اینقد وقت داریم که بنویسیم

یکی یکی بگین من خودم مینویسم

یه قلم و کاغذ بدین :

“بسم الله الرحمن الرحیم”

بنویس حاجی جون ، بنویس اینو :

همه جا قرمزته.

بیخود قرمز قرمز نکن

فقط همین..

فقط آبی داداش.

همه حساب کتابمو بسپرین به حاج رضا

خودش میدونه چیکار کنه…

مواظب مادر و آقاجون باشین

بگین : حلالم کنه

اینشالله که نرگس هم خوشبخت میشه

تو نمیخوای چیزی بگی؟

آخه مال من یکم خصوصیه.

هـــا ، این عاشقه حاجی..

این خصوصیه ، یعنی عاشقه بابا …

بیا خودت بنویس

پشتش بنویس

“بسم الله الرحمن الرحیم”

این نامه رو لیلا فقط بخونه:

……………………………………………………

این نامه رو لیلا فقط بخونه

فقط میخوام که حالمو بدونه

کلاغا اطراف منو گرفتن ، از دور مزرعه هنوز نرفتن

لیــــلا ، دارن نقل و نبات میپاشن

تا عشق و خون دوباره همصدا شن

لیلا چقد دلم برات تنگ شده ، نیستی ببینی که سرت جنگ شده

نیستی ولی همیشه همصدایی

لیلای من دریای من ، کجایی